Meer ongelijkheid graag!
Het hoge forfait dat mensen met een huis met een WOZ waarde van 1 miljoen of meer moeten betalen is een hinderlijk staaltje symboolpolitiek, met nare gevolgen. De jaloeziebelasting van dit kabinet is een uitwas van een tijdperk waarin drammerige gelijkheid weer tot norm is verheven. Gelukkig gaan er uit onverdachte hoek al stemmen op om deze calvinistische guillotinementaliteit tegen de rijken aan te pakken. P.H.A. Frissen, een tegendraadse sociaal-democratische denker, schrijft in zijn prachtige politiek-economische pamflet De Staat van Verschil: 'Nivellering wil beperken, matigen (...) Waar verheffing is gericht is op de maatschappelijke onderkant is nivellering gericht op de maatschappelijke bovenkant.' Ach, ja, het is een oud liedje.
Willen we dat de koek groeit en dat armen ook rijker worden of willen we de koek niet zo hard groeit door de rijken te dwarsbomen. U weet het zelf ook wel, maar u durft het risico kennelijk niet aan dat uw buurman wél slaagt en u niet.
Het probleem is niet alleen Nederlands, maar heeft heel Europa in de greep. Uit een dit weekend verschenen enquête in The Financial Times blijkt dat de bewoners van landen waar de vrije markt is aangelijnd 'pessimistischer' zijn over de economische toestand van hun land, dan de inwoners in gebieden waar 'Adam Smith' wordt nageleefd. De Spanjaarden, Fransen en Italianen geloven niet dat zij de slag met de Aziaten zullen winnen, maar evenmin willen ze meer Amerikaans kapitalisme toelaten om hun economie sterker te maken. Het anti-amerikanisme is diep geworteld in het Europese economische denken. Bijna driekwart van de Fransen en de Duitsers zijn tegen een verdere Amerikanisering van hun economie.
Aan de andere kant zijn bijvoorbeeld de helft van de Duisters en de Spanjaarden er weer wèl van overtuigd dat de kapitalistische krachten de beste garantie vormen voor een bloeiend bestaan. Een bizarre paradox. De Europese sclerose, die in Nederland ook een voedingsbodem heeft gevonden, heeft nauwelijks een rationele achtergrond, maar bijna een psychologische verklaring nodig. We weten dat we de slag verliezen als we blijven nivelleren en afromen, maar we willen het niet, omdat we, ja om wát eigenlijk? Zullen we afspreken dat we niet gaat zeuren als de niet-miljonair straks ook meer belasting moet betalen voor de waarde van zijn huis?