Hans Wijers, een verademing als topman
Hans Wijers heeft het in het afgelopen jaar bij Akzo Nobel nagenoeg perfect gedaan. Het begon in feburari met de verkoop voor zo'n 11 miljard euro van Organon, een divisie die door de leiding in - toen nog - Arnhem decennialang nogal stiefmoederlijk was bedeeld. Wijers besefte dat het in het tijdperk van acitivistische aandeelhouders en private equityfondsen levensgevaarlijk was om lang op die berg cash te blijven zitten.
Vandaar de snelle acquisitie van het Britse verf- en chemiebedrijf ICI, voor 11,9 miljard euro. Een enorm bedrag dat lastig terugverdiend kan worden. Zeker als de groei van de wereldeconomie gaat haperen. Maar Wijers had begrepen dat Akzo Nobel geen andere keus had dan zich in het kapitalistische casino te storten. Om de simpele reden dat het anders gauw met de zelfstandigheid van het bedrijf zou zijn gedaan.
Akzo Nobel is nu 's werelds onbetwiste nummer een op het gebied van coatings. Die positie valt te prefereren boven die van subtopper in drie uiteenlopende markten en sectoren.
Petje af, dus. Maar niet alleen voor Wijers' strategische prestaties. De voormalige consultant en politicus onderscheidt zich ook met zijn opvattingen over hoe het er de laatste tijd toegaat in de internationale zakenwereld, de toegevoegde waarde van topmanagement en het heikele beloningsthema.
Om met dat laatste te beginnen: als een van de weinige actieve CEO's spreekt Wijers zich duidelijk uit voor het aanpakken van beloningsexcessen. Hij denkt daarbij onder meer aan de tientallen miljoenen euro's die ABN AMRO-baas Rijkman Groenink en, jawel, ICI-baas John McAdam opstreken bij de door henzelf geregelde verkoop van ‘hun' ondernemingen. Wijers is nu in gesprek met zijn commissarissen om zo'n pervers effect bij Akzo te voorkomen. "De meest voor de hand liggende oplossing is om bij nog toe te kennen aandelen en opties vast te leggen dat de aandelenkoers wordt bevroren zodra er geruchten over een overname ontstaan", zei hij eind vorige maand in Elsevier. Waarom is niemand eerder op dat idee gekomen?
Let wel, Wijers bagatelliseert niet het belang van goed (top)management en het belang van een dito beloning. Integendeel, het zit hem dwars dat hij voor belangrijke functies de afgelopen jaren niet altijd de beste kandidaat kon aantrekken, simpelweg omdat Akzo Nobel deze niet kon (en wilde) betalen. Maar hij onderkent ook dat beloning niet de voornaamste drijfveer behoort te zijn. Zelf wordt hij naar internationale maatstaven ook niet bepaald excessief betaald.
Misschien wel het mooiste compliment dat Wijers gemaakt kan worden is dat hij erkent dat zijn succes mede te danken is aan de omstandigheden. "Ik had het geluk dat de onderneming er in de ogen van aandeelhouders niet goed voor stond toen ik aantrad. De koers van het aandeel was belachelijk laag."
Een verademing, zulke teksten. Zeker in het licht van alle zelfingenomen praatjes die we elders de voorbije jaren moesten aanhoren.