Luie ontslagvergoeding moet investering worden
Volgens het Financieele Dagblad van afgelopen zaterdag is de kans nihil dat werkgevers en werknemers in de Sociaal Economische Raad nog tot een unaniem advies komen. Na vele jaren van overleg, zou het vooral de nakende dominantie van PvdA en SP in Den Haag zijn, die de bonden weer in de oude reflexen heeft laten terugvallen.
Doodzonde. En heel onverstandig. Als ze de 21-ste eeuw willen overleven, zinvol willen blijven, dan zullen de bonden toch echt een keer een draai moeten maken en werknemers als volwassen verantwoordelijke mensen moeten gaan beschouwen. Mensen die niet zozeer beschermd hoeven worden tegen 'uitbuitende werkgevers', als wel geholpen moeten worden om zichzelf verder te ontwikkelen. Daar heeft onze economie grote behoefte aan. Volgens het Centraal Plan bureau behoort Nederland, met de lange procedures en rorenhoge vergoedingen, tot de landen met de meest strikte bescherming van vaste werknemers. Het begint zelfs perverse vormen aan te nemen. Inmiddels is het gebruikelijk voor veel veertigers en vijftigers om rustig te wachten op de onvermijdelijke reorganisatie en zo de 2,3 of 4 jaarsalarissen in ontvangst te kunnen nemen. Afgelopen week werd bekend dat bij de overheid ontslagvergoedingen van vier vijf of zes jaarsalarissen niet ongebruikelijk zijn. Daar klopt natuurlijk helemaal niets van. Uit angst voor ledenverlies zijn de bonden als de dood om tegen hun leden te moeten zeggen dat deze luiheid niet verstandig is. Ze stellen op hun beurt terecht dat veel werkgevers ook lui zijn. Vooral als het gaat om het investeren in hun mensen en werknemers in functioneringsgeprekken de waarheid te zeggen. Luiheid aan twee kanten dus. De conclusie is vrij simpel: ons ontslagsysteemhoudt (ziekmakende) luiheid in stand. Evert Verhulp, hoogleraar Arbeidsrecht aan de Universiteit van Amsterdam, droeg afgelopen week een slimme oplossing aan. In plaats van een zak geld om op te gaan teren zouden werkgevers en werknemers moeten afspreken dat mensen die moeten worden ontslagen een budget krijgen om hun productiviteit weer op peil te krijgen. Geld dat ze moeten (moeten!) gebruiken om een nieuw vak te leren of een onderneming te starten. Of aardiger gezegd: een budget dat ingezet wordt om hun talenten verder te ontwikkelen. Als de ontslagvergoeding wordt omgebouwd tot een echte investering in mensen en dus in onze economie, dan kan deze flink hoog blijven. Hier kunnen bonden en werkgevers toch niet tegen zijn?