Kettingbrief
Fink stelt in zijn brief dat global companies een leidende rol spelen in het creëren van groei en voorspoed voor allen. Dat betekent dus, zegt Fink, dat die bedrijven een lange horizon moeten nemen. Ze moeten investeren in langetermijngroei: in research, technologie en – met een uitroepteken –ontwikkeling en financieel welzijn van medewerkers. Fink staat niet alleen in zijn pleidooi voor de lange termijn: lees de herziene corporate governance code waarin ‘langetermijnwaardecreatie’ een leidend thema is.
Klinkt natuurlijk mooi, maar voor bestuurders en commissarissen is het niet eenvoudig mee te gaan in die beweging. Ze moeten zorgen voor continuïteit in een tijd waarin ‘verandering de nieuwe constante is’. En juist continuïteit op de lange(re) termijn vraagt om discontinuïteit op de korte termijn, met mogelijk vervelende implicaties voor de stakeholders wier belangen je geacht wordt te behartigen – niet in de laatste plaats de aandeelhouder.
Maar wat is nou eigenlijk het belang van de aandeelhouder? ‘Shareholdervalue’ is mijns inziens een tamelijk absurde en eendimensionale graadmeter van succes. Tenminste, als je shareholdervalue gelijkstelt aan beurskoers, wat in de regel gebeurt. Beurskoersen zijn veel meer een reflectie van de waan van de dag, dan van de (potentiële) waarde van de onderneming. Focus op shareholdervalue in deze nauwe betekenis leidt tot focus op winstmaximalisatie op de korte termijn. En juist in deze tijden, met snelle technologische ontwikkelingen en roep om ‘verduurzaming’, is dat gevaarlijk. We ervaren allemaal dat levenscycli van ongeveer alles – producten, bedrijven, carrières – korter worden. Dit impliceert dat ondernemingen juist continu moeten investeren in ontwikkeling, innovatie, ondernemerschap. Ja, dat kost geld en gaat met risico’s gepaard, en doorgaans dus ook met enige druk op het resultaat. Langetermijnwaardecreatie en kortetermijnwinstmaximalisatie verhouden zich nu eenmaal slecht. Maar eigenlijk verhouden kortetermijnwinstmaximalisatie en aandeelhouderswaarde zich ook slecht. Althans: ooit was het toch zo dat beleggen juist werd geassocieerd met een lange horizon? Volgens Larry Fink – die namens zijn klanten spreekt – is dat nog steeds zo. Vandaar zijn oproep.
Fink koppelt invloed aan verantwoordelijkheid. Hij heeft het, en neemt de zijne. En verlangt van ceo’s hetzelfde. Hij belooft ruimte en tijd, in ruil voor een visie, plan en aanpak. Daarom: hoera voor Larry Fink. Hij geeft aandeelhouderswaarde weer de juiste lading. Hij onderkent en onderstreept het belang van welvaart en welzijn voor allen. En hij schept ruimte voor focus op lange termijn, (mits) in het belang van mens en maatschappij. Ooit kwam het Angelsaksische shareholdervalue model vanuit het westen naar ons overwaaien. Nu brengt diezelfde westenwind ‘ons’ Rijnlandse model weer terug. Aan bestuurders en commissarissen de mooie taak hun maatschappelijke invloed op een maatschappelijk verantwoorde wijze aan te wenden, in het belang van ‘verduurzaming’ van onze samenleving. Larry Fink en onze code zijn met u.