Typisch staaltje Duitse machtspolitiek
In Duitsland is een relletje gaande rond Gerhard Schröder. Dit keer niet over weer een nieuwe jonge vriendin, maar over zijn benoeming tot president-commissaris van een Russisch-Duitse joint venture die een enorme gaspijplijn gaat aanleggen tussen Rusland en Duitsland. Die benoeming was december 2005 al aangekondigd en ontlokte toen veel kritiek. Want het besluit om de gezamenlijke onderneming op te zetten was nog geen drie maanden eerder op het hoogste politieke niveau genomen door de Russische president Poetin en de toenmalig Duitse bondskanselier, te weten: Gerhard Schröder. Dezelfde Schröder die in november voor Angela Merkel plaats moest maken.
Het is nogal dubieus dat de politicus zo snel een lucratief baantje (honorarium: 250.000 euro per jaar) accepteerde bij een firma die hijzelf kort tevoren in het zadel had geholpen. Afgelopen weekeinde lekte bovendien uit dat de regering-Schröder in oktober nog even had besloten voor 1 miljard euro borg te staan voor een bankenconsortium dat de Russisch-Duitse pijplijncombinatie zou voorzien van kapitaal. Schröder is zich echter van geen kwaad bewust. In een exclusief interview met het Handelsblatt pareert hij de kritiek als in zijn beste politieke dagen. Kort samengevat: hij had het aanbod om president-commissaris te worden aanvankelijk weggewuifd. Maar toen Poetin hem smeekte... En o ja, dat van die borgstelling, was hem destijds volslagen onbekend geweest. Een bondskanselier kan niet alles weten. Vermakelijk, zo'n relletje rond Schröder. Maar van veel groter gewicht is waar het echt om gaat: de Russisch-Duitse joint venture. Dat bedrijf gaat een pijplijn aanleggen die via de Oostzee loopt, Polen als doorvoerland omzeilt en van Duitsland een machtige gasdistributeur maakt. Althans, bij de Gasunie in Groningen kunnen ze slechts hopen dat de Duitsers straks voor Engeland bestemd Russisch gas via Nederland zullen laten gaan. Deze hele affaire toont in elk geval weer aan dat ze in grote landen wel de mond vol hebben van Europese samenwerking en integratie, maar als het erop aankomt het nationale eigenbelang vooropstaat. Want waarom voor zo'n project een exclusief Russisch-Duitse combinatie? Waarom niet meer internationale partijen erbij betrokken? 'Dat was een ondernemingsbeslissing waar ik niet bij betrokken was', tekent het Handelsblatt op uit de mond van de man die de deal destijds in elkaar stak.