Verlos ons van het kleine beursgrut
Precies een maand geleden rekende de voorzitter van beleggersclub VEB voor dat het aantal aan het Damrak genoteerde bedrijven in vijf jaar tijd is geslonken van 199 tot 137. Dat komt neer op een daling van 37 procent. 'Kwalijke zaak, want zo valt er steeds minder te beleggen', klaagt Peter Paul De Vries. Dus deed hij enkele dappere voorstellen om de trend te keren.
Zo suggereerde hij om - zoals in Frankrijk gebeurt - het voor beleggers fiscaal aantrekkelijk te maken om in kleine en middelgrote beursgenoteerde bedrijven te investeren. Maar de liefde moet van twee kanten komen, vindt de VEB-voorzitter. Dus wie eenmaal besluit zijn bedrijf naar de beurs te brengen, dient vooral oog te hebben voor aandeelhouderswaarde en beleid te voeren dat die waarde optimaliseert. Goed bedoeld, mooi geredeneerd. Maar wat deze Scopist betreft kan het juist geen kwaad dat er nog even stevig wordt gesnoeid in de Amsterdamse beursnoteringen. Rood Testhouse, TIE, Via Networks, Magnus, Antonov, Tulip, dat soort namen. Sommige van die 'hightech-bedrijven' noteerden bij hun beursintroductie twintig, dertig, soms wel honderd keer hogere koers. Inmiddels moeten die ondernemingen knokken om te overleven, zijn ze afgegleden tot weinig meer dan 'pennystocks' en zijn ze als belegging nauwelijks nog serieus te nemen. Maar ja, de beurs opgaan is een ding; er weer vanaf komen is een tweede. Want wie beëindigt de beursnotering? Bij Simac Techniek in Veldhoven - koers ooit dik 50 euro, nu een schamele 2,50 euro - discussieerden aandeelhouders afgelopen woensdag openlijk over de vraag of beursnotering nog wel zin heeft. Het antwoord had hoogste baas Eric van Schagen zelf al ooit gegeven: eigenlijk heeft het bedrijf er niks te zoeken. Toch blijft Simac beursgenoteerd. Er dient zich immers geen koper aan. De familie Van Schagen, oprichter en grootaandeelhouder, laat de kelk in elk geval aan zich voorbij gaan. Jammer, want zo'n terugkoop kan een elegante uitweg bieden voor zowel bedrijf als aandeelhouders. Zie hoe Hans Breukhoven bijna vijf jaar geleden zijn Free Record Shop weer van de beurs haalde. Breukhoven, die meer lasten dan lusten van de notering ondervond, bood beleggers 15,25 euro per aandeel, ruim 60 procent boven de beurskoers in die dagen. Beleggers wisten niet hoe snel ze op het bod moesten ingaan. Ook voor het aanzien van de beurs zou het welkom zijn wanneer meer grootaandeelhouders die een kapitaal verdienden bij de beursgang van hun inmiddels gesneefde bedrijf, zelf ook een einde aan dat mislukt avontuur zouden breien