Comeback van de Benelux
Zo voegden onlangs Coca Cola, IBM en Tetrapak hun activiteiten in Nederland en België samen. Die ontwikkeling zal met de overname van Nederlandse ABN Amro-activiteiten door het Belgisch gedomineerde Fortis een verdere duw krijgen. De cultuurgrens die beide landen scheidt en de taalgrens die België splijt, vormen voor bedrijven steeds minder een beletsel om de Benelux als organisatorische eenheid te hanteren.
Echte financiële, fiscale of sociale belemmeringen voor deze hergroepering op grotere Benelux-schaal bestaan er in de Europese Unie natuurlijk nauwelijks meer. En Brussel en Den Haag zullen maar al te graag eventuele plooien gladstrijken om dergelijke concerns in onze omstreken een optimale operationele basis te verschaffen.
Vreemd genoeg kennen beide buurlanden op bedrijfseconomisch terrein maar een beperkte geschiedenis van samenwerking. De Nederlandse oriëntatie is voornamelijk westwaarts, naar de Angelsaksische bedrijfswereld. En met Duitsers drijven we intensief en succesvol handel. Maar met het land en volk ten zuiden van ons onderhouden we een merkwaardige relatie. We dragen de Belgen (lees: Vlamingen) een warm hart toe, maar veel respect voor hun zakelijke capaciteiten hebben we niet. Omgekeerd kijken de Belgen op tegen juist die capaciteiten bij ons Nederlanders, maar roepen we bij hen weinig gevoelens van genegenheid op.
De door hoofdkantoren van concerns in andere landen afgedwongen samenwerking tussen Belgen en Nederlanders geeft aan de Benelux weer wat gezicht, iets waarin de dames en heren politici maar nauwelijks slagen.