Weg met ons, Nederlanders!
Nederland heeft veel om trots op te zijn. Dat merk je pas goed als je in het buitenland reist en verblijft. 'We' worden nog altijd beschouwd als een ondernemende, zeevarende, handeldrijvende natie. Nederlanders dwingen respect af want ze spreken - in vergelijking met omringende buitenlanders - goed hun talen. Tot in Tibet kennen ze Johan Cruijff en in Irkoetsk weten ze dat Zaandam de plaats was waar tsaar Peter de Grote leerde hoe je schepen moest maken. Nederland is ook het land van Erasmus en Anne Frank; van de polders, Schiphol en de Rotterdamse haven; van wereldmerken als Heineken, Philips en Shell. Gedreven door in kerken aangemoedigde zuinigheid, goed koopmanschap en hoge arbeidsmoraal, slaagden vroegere generaties erin Nederland tot een van de meest welvarende landen ter wereld te maken.
Als je zoveel hebt om fier op te zijn, dan vraag je je af waarom Nederland zich in het buitenland de laatste tijd zo vaak belachelijk maakt. Want dat gebeurt namelijk wanneer er een politieke partij wordt opgericht die als voornaamste programmapunten heeft om kinderporno te legaliseren en seks tussen kinderen en volwassenen aan te moedigen. Of wanneer een coalitiepartij in het bestuur van 's lands hoofdstad propageert om de gemeente startsubsidies te laten verstrekken aan prostituees en 'goede huisvesting' waarin ze kunnen bijkomen van hun zware baan. Om maar te zwijgen over het wijdverbreide 'gedoogbeleid' met coffeeshops en growshops, dat erop neerkomt dat in menig gemeente diezelfde overheid zich als drugsdealer gedraagt. Potsierlijk was ook dat vrijwel de hele maatschappelijke en politieke elite Nederland vorig jaar de Europese grondwet probeerde aan te smeren, terwijl iedereen aan zijn water kon voelen dat de grote meerderheid van de bevolking 'meer Brussel' niet aanvaardde. Maar het kan altijd weer gekker. Morgen gaat Rienk van Splunder, de op een na hoogste functionaris van vakbond CNV (het Christelijk Nationaal Vakverbond, let op die C!) op de radio zeggen dat er wat hem betreft in Nederland islamitische feestdagen zouden moeten worden ingevoerd, in ruil voor christelijke feestdagen. Een fraaie illustratie van wat sociologen wel noemen: cultuurrelativisme. 'Weg met ons', lijkt me echter een betere benaming. Pasen of Pinksteren inwisselen voor het suiker- of offerfeest; hoe ga ik dit tegenover mijn buitenlandse vrienden en kennissen verklaren?