Weesgegroetjes

Ik ben ervan overtuigd dat wie je bent mede bepaald wordt door je significant others: ‘jij die mij ik maakt’. Een significant other voor mij: mijn oma. Opgegroeid in het zuiden van Nederland, in de katholieke traditie en haar tijd ver vooruit. ‘Ga het maar gewoon doen’, zei ze altijd tegen mij. ‘Als het niet lukt, doe je gewoon 10 weesgegroetjes en dan komt het allemaal goed.’ Daarmee bedoelde ze niet dat ik geen verantwoordelijkheid hoefde te nemen voor mijn acties. Ze noemde die weesgegroetjes om mij aan te sporen te groeien en in mij het vertrouwen te verankeren dat je risico’s kunt nemen. Je bent niet perfect. Maar ook dán mag je er nog steeds zijn. Fouten maken zag mijn oma als een voorwaarde om je te kunnen ontwikkelen.

Ik gun het iedereen om fouten te durven maken. Niet alleen mensen, maar ook ondernemingen. Zeker in het huidige tijdsgewricht, met een fixatie op controle en op oordelen. We worden geconfronteerd met steeds meer wet- en regelgeving, met het intensiveren van toezicht. In Den Haag en Brussel heerst de opvatting dat nog meer wetten en regels dé oplossing vormen voor problemen. Dit leidt tot kostbare processen en de bekende afvinkmentaliteit, maar niet tot echte middelen om de grote vragen van nu te kunnen beantwoorden. Zolang we deze reflex niet serieus ter discussie stellen, blijven ondernemingen worstelen met disfunctionele regelgeving die de aandacht afleidt van wat er echt toe doet en die remmend werkt op het ondernemerschap. Als we voortdurend worden veroordeeld en met wantrouwen worden bekeken, raken we verlamd en zetten we geen stappen vooruit. Daarom ben ik ervan overtuigd dat we toe moeten naar controle vanuit vertrouwen. Juist ook om het voor Nederland essentiële ondernemerschap te behouden. Om zo bij te dragen aan een samenleving waarin mensen en organisaties vanuit vertrouwen gezonde risico’s durven te nemen om tot vooruitgang en duurzame maatschappelijke waarde te komen.