Over bloemetjes, bijtjes en toekomstbestendig ondernemen
Mijn twee minuten video uit de film Don’t look up droegen niet erg bij aan de sfeer. Voor als je de film gezien hebt1): het is het moment waarop de twee wetenschappers, die met 99,78 procent zekerheid hebben vastgesteld dat een allesvernietigende komeet de aarde gaat verwoesten, bij de president van de VS de onvermijdelijke catastrofe toe mogen lichten. Twee minuten later is de kans op impact gereduceerd tot 60 procent en de strategie helder: sit tight and assess – ofwel blijf zitten waar je zit en doe vooral niets overhaasts. Ik vroeg 59 aanwezige directeuren van wetenschappelijke instellingen of zij zich herkenden in de wetenschappers in de film. Zelden was de groep zo eensgezind, zo vertelde de voorzitter me na afloop.
Je gaat meer last hebben van bijen dan van chinezen
Als klimaatverandering een aanstormende orkaan van de vijfde categorie is, dan is het verlies aan biodiversiteit zo’n beetje die allesvernietigende komeet. De kans dat je organisatie ten onder gaat aan uitstervende bijen is een stuk groter dan dat je het onderspit delft door valse Chinese concurrentie. Een voorbeeld. De landbouw heeft zich echt he-le-maal te pletter gelobbyd om een Europees verbod op het gebruik van glyfosaat te voorkomen. Met succes: ze mogen tot en met 2033 naar hartenlust de natuur uitroeien, insecten verdelgen en (volgens mij 99,78% zeker) kankerverwekkende stoffen in je eten stoppen. Dat heeft desastreuze gevolgen voor de natuur, voor de mens én voor de landbouw. Wat is het toch, dat we als samenleving denken ‘na mij de zondvloed’?
No power to the people
Tijdens de CETAF-jaarvergadering ontstond er discussie over de rol van de consument. Want, zo ging het gesprek, als die consument geen vlees meer eet of benzine tankt, dan is dat goed voor de biodiversiteit. En daar is geen speld tussen te krijgen. Alleen: als ik geen plastic flesjes meer koop, dan scheelt dat al snel een flesje in de week. Als Coca-Cola een alternatief bedenkt, dan scheelt dat al snel 2 miljard plastic flesjes. Per week. De bal der verantwoordelijkheid, óók voor scope 3, ligt op de helft van de producenten. Met de wetgever als arbiter.
De open deur
Toekomstbestendig ondernemen gaat over de vraag wat bedrijven bijdragen aan een betere samenleving en aan gezonde biodiversiteit. De deur staat natuurlijk wagenwijd open, maar ik trap hem toch met liefde in: we hebben precies één planeet (behalve dan voor de happy few die met Elon Musk naar Mars vertrekken). Dus. Zullen we?
1): mocht je Don’t Look Up niet gezien hebben, stuur me even een mailtje, dan deel ik het fragment met je.
Dit essay door Pieter Hemels, imaginer (directeur/medeoprichter) van consultancybedrijf ftrprf, is gepubliceerd in Management Scope 01 2025.
Over deze column kan zeker worden gecorrespondeerd, pieter@ftrprf.com